परस्य श्वयनम् । 'टु ओश्वि गतिवृद्धयोः’ (भ्वा० प० से०) । ‘अन्येभ्योऽपि’ (वा० ३.२.१०२) इति ङः । परश्वं धयति । ‘आतोऽनुप-’ (३.२.३) इति कः । (‘पर्श्वघः') अपि - यदाह 'यष्टिपर्श्वहेतिकौ’ इति–इति स्वामी । 'परस्वधः’ इति पाठे तु परस्य स्वं दधाति । काष्ठदण्ड- धारकत्वात् । ‘कुठारः स्त्री च स्वधितिः परशुश्च परश्वधः । कुटाटङ्कः पशुः’ । ‘अथ छुरिका कोशशायिका' इति रभसः ॥